Katalog zbiorów biblioteki

"Wczoraj, dziś, jutro to fascynująca opowieść o sztuce cieszenia się każdą chwilą, o wielkim kinie i o prawdziwym szczęściu".

Akcja wysiedlania ludności ukraińskiej z południowo-wschodniej Polski rozpoczęła o świcie 28 kwietnia 1947 r. i trwała około trzech miesięcy. Działania prowadzone były często w sposób brutalny i bezwzględny. W ciągu kilku miesięcy na Ziemie Zachodnie i Północne przymusowo przesiedlono ponad 140 tys. Ukraińców. Krzysztof Ziemiec oddaje pieczołowicie relacje spotkanych świadków - bohaterów tamtych wydarzeń, do których docierał nie tylko na terenie południowo wschodniej Polski ale także na Warmii, Mazurach, Pomorzu, gdzie już zostali. Ich wspomnienia, dziś po 70 latach, są wciąż poruszające.

Kiedy poproszono mnie na próbę Dziewcząt z Nowolipek, szłam na nią pełna ciekawości, z powodu obsady. Z Emilką Krakowską byłyśmy z tego samego teatru. Z Elką Kępińską grałyśmy nieustannie u Olgi Lipińskiej. Z Ewą Wiśniewską nie spotkałyśmy się jak dotąd w pracy, ale prywatnie znałyśmy się doskonale. Ze Zbyszkiem Zapasiewiczem wiele razy pracowaliśmy w radio. Heńka Boukołowskiego, miłego gadułę, lubiliśmy wszyscy. Pana Henryka Borowskiego kochaliśmy, a nasze matki i ciotki, czyli Elę Wieczorkowską, Basię Rachwalską, Basię Ludwiżankę, szanowałyśmy i darzyłyśmy należnymi starszym względami. Stojącego na czele naszej gromady Stasia Wohla po prostu uwielbiałyśmy. A Basię Borys-Damięcką? Basia była nasza, z nas. (...) Wiesia Niemyska, Renata Kossobudzka, Aniela Świderska, Krzysiek Kowalewski, Basia Horawianka, Ewa Żukowska i wszyscy inni gwarantowali, że będzie anielsko. Publiczność okazała się moim najwierniejszym i najbardziej lojalnym przyjacielem. Mało tego, dzięki tym spotkaniom zrozumiałam, jaką ogromną wartością była w całym moim zawodowym życiu. Bez niej byłabym kimś innym. To był mój prawdziwy życiowy partner. Niezawodny. Bo jeśli mam przekonanie, że nie zmarnowałam swego życia i mam prawo uznać je za może nie do końca spełnione, ale przynajmniej udane, to przekonanie to czerpię przede wszystkim z sympatii widzów.

Raz na jakiś czas pojawiają się książki, które nie tylko są bestsellerami, ale i zagnieżdżają się w sercach czytelników. Zatrzymać czas jest właśnie taką książką. Bestsellery nierzadko równie szybko znikają z lad księgarskich, jak szybko się na nich pojawiły. Zagościć na stałe w pamięci czytelników - oto prawdziwa sztuka! W czym tkwi tajemnica książki Zofii Kucówny? W jej pięknym zwięzłym stylu? Na pewno. W malowniczości opisu rzeczy codziennych, w magii rzeczy małych? Też. Ale by uwieść na stałe czytelników, trzeba czegoś więcej - autentyczności opisu, mądrości życiowej, którą chce się autorka podzielić. Szczęście i zachwyt musi się przeplatać z bólem i stratą - tak jak w prawdziwym życiu. Autorce udało się nie tylko "zatrzymać czas", ale i podarować go czytelnikom, dała im serce, a oni oddali jej swoje z naddatkiem. Tadeusz Zysk, wydawca.

Z popularnego aktora komediowego, który obśmiewał ukraińską scenę polityczną, stał się silnym prezydentem oraz symbolem walki wolnego świata z imperium zła. Kiedy w zaskakujący sposób wygrał wybory w 20l9 roku, spodziewano się, że będzie miękkim przywódcą, a przy pomocy oligarchów łatwo da się nim sterować wprost z Kremla. Tymczasem okazał się człowiekiem o twardym kręgosłupie, odważnym i nieuległym. A w obliczu wojny wyrósł na prawdziwego męża stanu, podczas gdy wielu przywódców zeszło do roli komediantów.

Ile wiemy o charyzmatycznym prezydencie, którego niezłomna walka z rosyjskim agresorem budzi powszechny szacunek? Jak wyglądało jego dzieciństwo, dom rodzinny oraz relacje z rówieśnikami? Jak przebiegała jego kariera aktorska, a nawet celebrycka? Kiedy i dlaczego Zełenski zdecydował się wkroczyć do świata polityki? Kim jest jego żona Olena, dotrzymująca mu kroku i równie jak on podziwiana pierwsza dama Ukrainy? Jakim przywódcą był przed wybuchem wojny i jakie cechy pozwoliły mu stać się prezydentem, z którym liczą się najważniejsi zachodni politycy, a którego śledzą jednocześnie miliony osób na Instagramie.

Niezależnie od tego, jak potoczy się wojna, Zełenski już zapisał się w historii jako przywódca, który podjął nierówną walkę w obronie godności i prawa do życia w wolności, a nie pod rosyjskim butem.